De wijzen van het verleden. Zij praten, als wij, met retrospectief vermogen over het verleden, niet overleden, niet over lijden, verhelderen met meer duisternis. En kijken als blinden naar de toekomst, dat zich simpel laat kennen als ze de wetten zien van de menselijke aard, dat begon bij de lifehackende oermens en nooit tot stilstand kwam, als een nanowiel dat bij iedere wending tweemaal zo groot wordt.
Zij zijn strohonden van hun systeem, de neoklassieken, de neoliberalen; de leer omwille van geldschieters, een andere kijk wordt niet betaald.
Handen jeuken zout, de buik borrelt vulkanen.
Zij zien alle fouten in het heden. Terwijl de tijd voorruit alles wegspoelt. Modelleerbare steden oplost in zand.
Een bijna catastrofe maakt geen nieuw verband, geen nieuw, overvloedig land.
We zitten nog altijd vast aan het wurgcontract van het neoliberale systeem. De vrije markt vol schijnbare vrije keuze. Een propaganda voor dwangarbeid, geregelde armoede. De politiek stapelt fout op fout in aanloop van een overvloed aan verschuivende paradigma´s. Voor wie er welig in tiert is het een uitdaging, maar velen zouden bevrijd zijn als het instort, en er een braakliggend terrein voor terug komt.
Zelf/samen ontginnen, zelf/samen opbouwen zover de fantasie reikt. Raak niet verloren in het nieuwe niemandsland.
Hemelse crisis 