Je kan je eigen oog van de orkaan om je heen mantelen. Escapistisch stilzitten. Innerlijk verzet tegen kantelen.
Of kies je voor de geleidelijke weg, een hart van congruentie, in je eigen kring. De makkelijkste weg is soms de moeilijkste.
De wereld breekt open, macht verschuift en nieuwe verhoudingen worden gesponnen, elke dag een nieuw web op spanning gebracht. Morrelend aan het weefgetouw van de beschaving.
Zij vreest het creatieve, zo vervreemdend mooi. Mindshifts moods forbidden. Chinezen doden alleen hun eigen beschaving, die van 10.000 dingen, metamorfoseert zo velen gecastreerde vlinders.
En tegelijk laat zij het op beloop, die cowboys die geen koeien drijven, luchtspiegelingen op elkaar gestapeld, de horizon dendert met de snelheid van het licht op ons af. Zo zal de toekomst ons vervreemden als zij alsmaar sneller achtbaant en vlasbollen door de woestijn rollen, uit hun baan, uit hun zwaartekracht.
En soms voelt ze zo traag aan, de minuten worden tergende uren, de uren vermoeide dagen, van dat krakkemikkige…
Hemelse crisis 