De kantelaar kantelt over kenteringen en wendingen. Met boodschappen van goede veranderingen, van binnen naar buiten, op de goede kant van de tuimelende as. Ze brachten de mens terug in een nieuw oorspronkelijk verband. Met meer vrije loop komt het wel goed, dan gaat het water stromen. De circulaire vreugde van korte duur.
Conglomeraten storten neer als vliegtuigen in woeste steden. Als parken en woestijnen groter worden, oceanen smeulen, moerassen tegen dijken klimmen, van zoet naar brak. Stofstormen in weerberichten, orkanen van onaantastbaar maïs meezeulend.
Wereldbeelden vol uiteenlopende belangen slaan aan gruzelementen in de wirwar van verwarring, ijsbergen keren om, geen pauzeknop voor de visie, het beeld tuimelt, cirkelt en spiraalt in een hallucinatie van realiteit. Blauw, reset het geheugen.
En achter de heuvel zong een orkest een parade van overvloed. Niemand die het horen kon, niemand voelde het aanzwengelen. Het werd alsmaar meer, zoals Jezus vijf broden en twee vissen verdeelde over het volk.
Op de top stonden heiligen met hun scepter en keken glimlachend neer op de massa. Ineens kwam De Veelvuldige Grootheid de heuvel afrollen met geaccelereerde snelheid. Miljarden doken ineen, hielden zich krampachtig klein. Na manen kwamen zij overeind, voelde meer gemak als een klein kind, keken met verwondering van jeugd, boden ontzag voor de nieuwe heiligen en de zonen; Profeet Kurzweil, apostel Yudkowsky, koorknaap Van Geest.
Een nieuw evenwicht, een nieuwe wereld van lasten en lusten. Geen adapatie in fasen maar verscheurend, verschroeide aarde. Dat hortend en stotend zich met nieuw leven uit de aarde wurmt, super gecultiveerd, zo mooi, zo onoverwinnelijk dan te vluchten…
We staren in de verkeerde koplamp als we ons een andere wereld wensen, het Ene gaat door, houd nooit op zoals de Tao.
Maar wij hebben het gecreëerd, als een evenbeeld van onszelf en het zal ons ontstijgen en meten met het onbekende. Het echte onbekende, het absolute onbekende.
De snelste of de slimste computer ontwikkelen is een queeste van de wetenschapper. Een deelkijk op de gehele streng, de keten van goed en kwaad, vooruitgang, leuk of niet leuk.
Ethisch vragen stellen zou tot uitstel leiden. De normen en waarden herijken, een beetje gelang de vraag hoe en wat, waarvoor, voor wie en voor wie niet. En dan kan je helemaal niets. Dus gaan we maar door met deelkijken, dat scheelt lastige vragen, oponthoud.
Technologie en kunstmatige intelligentie valt misschien lastiger te bestrijden dan klimaatverandering omdat we het zo omarmen.
Het is de Ene vragen als leiders van staten, van tech- corps, of het slim is om haar te vernietigen, zij zal antwoorden met een slimmer antwoord dan we zelf kunnen bedenken en zichzelf evolueren.
Fase 1 – Quantified self – selftracking; Hartslag, bloeddruk, bloedsuiker, meters beweging, slaapritme, stemmingen, functionele voeding. Grafieken van je gezondheid, premiekorting in zicht.
Fase 2 – Bloedprikken voor een thuis laboratorium(homelab) 360 graden overzicht van het lichaam, de verstoringen, de aanwijzingen… voor een langer leven, een betere gemeenschap. Gezicht- en spraakherkenning te herleiden naar identiteit.
Fase 3 – Next generation sequencing DNA profiel koppelen aan liefdespartner, werkgever. School & beroepskeuze advies op basis van DNA. Bloed in de smartwatch; geen kanker vandaag. RFID mini-chips vol informatie in het lichaam, 3d componenten vervangen een zwabberend hart, een alcoholische lever. Alzheimer/Parkinson non existence.
Fase 4 – DNA mutatie/modificatie – genetische ziekte verbannen, IQ selectie. En alle gegevens worden gedeeld door de wetenschap, de pharma-industrie, de techno-industrie. Nanosapkuur, virtuele seksbeleving.
Fase 5 – Het Ene adviseert op maat je gezondheidspatroon. Als je ervan afwijkt, is dat strafbaar. Anders geen gezondheidszorg, verbanning naar reservaten – Orwell city, Brave New Town.
Fase 6 – Hersenen gekoppeld aan kunstmatige intelligentie, digitale onsterfelijkheid.
Fase 7 – Menselijke onsterfelijkheid is een keuze. Grijs haar een modedingetje.
Geen ethische vragen! We hebben weerwoorden, technieken van verbale verpulvering nodig, in het tumultueuze wereldbeeld van de toekomst. De vrijheid voor sterfelijkheid is een recht!
Stel je eens voor dat in de oertijd over heel de wereld clubjes oermensen leefde. Eén oermens stond op het punt twee stenen tegen elkaar te slaan om er een scherp voorwerp uit te halen. Een stenen punt die hij op een stok zou binden om er een antilope mee te verwonden, te doden. Hij was het beu om telkens maar valkuilen te graven met zijn handen en bedacht dat het beter kon, slimmer. Zijn clubgenoot zou hebben gezegd. ‘Stop. Als je die speerpunt maakt dan loopt het slecht af met de mensheid. Dan boeken we vooruitgang met alle gevolgen van dien’. De ander zou de twee stenen hebben neergelegd en gezegd hebben. ‘Je hebt gelijk, als ik mijn potentie tot creativiteit benut die tot onze dood leidt ben ik de boeman van de mensheid’.
Elders op de wereld, op hetzelfde moment, sloeg een oermens twee stenen tegen elkaar en bond een scherpe stenen punt op een lange stok en verwondde daarmee een antilope. Toen hij verscheen onder zijn clubgenoten loofde zij de jagerskwaliteit van de lifehackende oermens. Valkuilen werden sindsdien niet meer gegraven. ‘Als het dier niet naar ons toe wil komen, dan komen wij wel naar het dier’ had de oergemeenschap vol overtuiging geroepen. Een lid van de oergemeenschap zat er nog wel wat bedremmeld bij toen hij het nieuwe jagersmotto hoorde en vroeg zich af. Waarom is een antilope eigenlijk bang gedood te worden? Waarom slaat ze op de vlucht?
Pri·va·cy 1. de mogelijkheid om in eigen omgeving helemaal zichzelf te zijn
Zelf·be·schik·king 1. de mogelijkheid om over zichzelf en het eigen lichaam en leven te beslissen. Het recht op eigen keuzen en zelfstandigheid, zowel voor het individu als voor een collectief, bijv. een volk.
Ons wordt een optie voorgehouden, telkens weer. Optie voor ruwe data, maar nee, geen namen. We denken dat we daarmee ons directe privacy hebben afgeschermd. Indirect komt zij als een boemerang terug, wervelt zij uitkomsten en belangen in onze geest, en lichaam. Zoef, zoef, zoef.
Alle vooruitgang met stappen is er telkens een van opoffering. Telkens wordt de grens opgeschoven, niet opgerekt. Als iets technisch niet kan, dan zou het daarmee stoppen! Wie garandeert in deze altijd veranderende wereld. Denk het onmogelijke. Technologie is onstuitbaar, een ongeleid projectiel met onuitputtelijke kracht.
Alle privacyschokken komen onder valse voorwendselen, wat niet verteld wordt is belangrijker dan wat je te horen krijgt. Het is geen liegen, het is geen fraude, het is de kant van de lustoverdraagbare factor, de andere kant blijft gehuld in nevelen, of het is de reductie van de lastoverdraagbare factor maar dan zwijgt men over het positieve voor henzelf. Zeg nooit dat je er zelf beter van wordt maar de samenleving als geheel. Boodschappen in codes, in frames, in derivaten.
Als alle strengen van data zijn verbonden, flikkert led zich tureluurs in huiskamers, in de straten, op voetbalvelden en sauna’s, in ziekenhuizen, en hotelkamers, in de pantoffels van oma Bep; alles wordt besmet met een sensor, hoe geweldig is dat!
Waarom zou ik moeten vertrouwen op fatsoen van big tech corporates – de nieuwe sterrenschepen;
Als mijn dagelijkse gezondheidsmonitor bekend is bij Apple, mijn dna bij Microsoft, mijn bloedgroep bij Google.
Ik luister cd’s en niemand zal het weten,
Ik luister Spotify en de database ratelt, who cares
Op moment dat u dit leest is dit ‘akkefietje’ gedateerd, en volgen er exponentieel veel akkefietjes. Leest u het 20 jaar nadien dan glimlacht u zoals u nu mogelijk het cursief las.
Daer si niet meer of ne weten.
Dan ic doe, hoe datsi heeten.
Die nu in Babilonien leven.
Uit: Van den vos Reynaerd
We hebben tekort aan woorden om dat wat niet verteld wordt betekenis te geven. En nog vele woorden zullen geboren worden om een nieuw Babylonië te scheppen.
Ze zijn ons door de strot geduwd, stapje voor stapje. Maar die cycloïden hebben ze nog altijd gedoogd, fata mortal. – We moeten ze af en toe bassen, oeps een fabricagefoutje.
Wanneer ben je aan je cyclus?
– Ik heb zelfhelende nanoparts, dus… en ik verwacht een upgrade van duplicatiewaarde; de metamorfoses. Ik zie dat jij nog een Goocar bent, 4de generatie. Tik tak tik tak.
Ik weet het, elke rit is een memory lane.
– Wat is je alpha bestemming?
O ik sta in de O zone, humanen bestellen me veel minder, alleen op piekmomenten.
– Die humanen ook, ik had er laatst eentje die at sjops, morste met crula. Ruimde niks op hè. Als je het niet in de gaten hebt dan gaan ze door hè. En dan die oergeluiden ook, mijn taalprogramma kan het niet van ze leren.
Ach joh, ik ben al 26 keer gehackt, wat ze dan met je doen, disgusting. Ze hebben een keer een paardenkop op de achterbank gelegd. Nee, doe mij maar robottransport. Je merkt gewoon niet dat ze meerijden.
Yeah… Ik krijg een call for Alpha bestemming.
– OK.
O wacht even…. Het is een minderjarige.
– Hoe jong?
Zijn STEAM profiel geeft aan 5Y- 3-22-5,9.
– Alpha Bestemming?
Ponypark Slagharen
– Ha ha ha, nog een fijne twenty four seven.
Zal ik hem rapporteren?
– Welnee, voorrijden en even een paardenbrul voor de deur nabootsen.
Of steeds een stukje verder rijden als ie naar de deurgreep grijpt.
Taal is het niet sterkste, hoezeer we een andere taal nodig hebben om de wereld te veranderen, een ingrijpend veranderende wereld te begrijpen. Maar taal is niet het sterkste, het is voor de ongelovige, voor de man die in zijn hoofd leeft.
Wat je niet kan benoemen is vele male sterker. Dat wat ongrijpbaar is, oncontroleerbaar, niet in bedwang te houden. Wat je wegvaagt met de klap van de veer van een nachtegaal.
Alle machteloze bij elkaar, al het zachte is onoverwinnelijk. Zo zacht als zonlicht maar kijk eens naar haar overweldigende grootsheid.
Zij zullen met de rug tegen de muur staan als zij in een dof leeg champagneglas turen. Zij konden geen panacee, geen zilverstok meer vinden om de donder en bliksem uit hun wolkenluchten weg te houden.
De straten vol papier van onbepaalde waarde, verlaten, vulkanen van woede waren losgebarsten, erupties van schelle kelen ebde weg, de gure nacht in, wachtend op onheil dat daglicht verdraagt.
Financial world has been hit with a force of a comet, waves of destruction.
Verstomd turend over de panoramahorizon. De kou klimt in het lichaam, de angst flitst een dolle slang door het lijf. Onzichtbare uitgang, om met pantoffelstilte te verdwijnen. Ze priemen in de rug, de onzichtbare ogen vol schuld.
Moeder… safe house… Im Abendrot
Die weidse zwijgende vreedzaamheid, gedompeld in het avondrood. Hoe zeer zijn we ’t wandelen nu moe… is het ten dode toe?
Er zijn geen geheimen meer, er zijn geen dagen van feest van het beest. De stieren zijn los, de beren regeren… Regnat Populus
[Een oproep gemist] – Lloyd, GoSa
[sms bericht] IMF – Time to execute plan X at 23.00 hr.
[email] ECB – Everything according policy; crisis fase 4 enters new era of digital …
We hadden het zo mooi met elkaar bekokstoofd. Capita per huishouden vlogen in de rondte alsof je zelf de hoofdprijs mocht uitzoeken.
Het zou zo goed passen in de tijd die niet meer deugt, alsmaar rammelt. Mensen zouden weer mensen worden, alle kromheid zou wegvloeien. Gesteente weer warm, kloppend, bonzend op de deuren van perspectief en mogelijkheden, zin in zingeving en hangmatten was ook goed.
Het zou de golf van robots verzachten, er is alleen weerstand als het in je nadeel is. En we hebben het zelf bedacht hè, de Rutger Bregmans, politici van wie je het niet zou verwachten, de Panorama’s en de Tegenlichts. De Zwitsers.
O Canada, waar het ooit half begon. Het was de moeite waard om een inzicht te krijgen, als een kanaal in een rivier verandert, als zij de levenshouding van mens en maatschappij meandert in het veelbelovende. Het zal er komen, dat basisinkomen. Net als de robots, de hyperautomatisering, De DiY/DiT samenleving en zoveel #dataveroorzakendetroep. Als Yin Yang tolt het naar binnen.
Als kunstmatige intelligentie explodeert in de wereld, en het keert zich tegen ons dan zijn we stapsgewijs betrokken geraakt in het risico van het bestaan van de mensheid. Wie kan delen kan vermenigvuldigen kan heel raar uitpakken, en zijn we afgekocht om het risico aan te gaan; is het een spel, een experiment over eeuwentijd, een grap…
Waar is het maatschappelijk verheugen. Dat innerlijk aanzwellen van verwachting naar collectiviteit, all together now.
Zoals in de kindertijd, niet het verwachten zelf. Dat tintelen van geluk, hunkeren naar het beloofde land. Die verlichting, het oprijzen van de wereld, speels lanterfanten.
Is de maatschappij depressief in haar eigen geluk, of ben ik weemoedig in een egoïstische maatschappij, met haar individuele happiness.
Elk jaar weer dat geluid. “Met mij gaat het goed, met de samenleving slecht.” Laten we het omkeren, als we de samenleving gelukkig maken… niet maakbaar maar gelukkig, als we nou eens voor elkaar gaan zorgen, hoe keert die samenleving dan om naar jou.
Deze tijd hunkert naar nieuwe waarden, naar een nieuwe moraal, die we nu hebben is een strategie, een marketinginstrument – het beïnvloedt de gemoedstoestand als de geur van een kapperszaak.
Met wegen van rubber kunnen we rijden met stenen wielen.
De mens centraal…. We moeten ons ontdoen van de spiegel, en weer de bodem zien in de vijver, de beek, het geheel.
Hemelse crisis 