Waar is het maatschappelijk verheugen. Dat innerlijk aanzwellen van verwachting naar collectiviteit, all together now.
Zoals in de kindertijd, niet het verwachten zelf. Dat tintelen van geluk, hunkeren naar het beloofde land. Die verlichting, het oprijzen van de wereld, speels lanterfanten.
Is de maatschappij depressief in haar eigen geluk, of ben ik weemoedig in een egoïstische maatschappij, met haar individuele happiness.
Elk jaar weer dat geluid. “Met mij gaat het goed, met de samenleving slecht.” Laten we het omkeren, als we de samenleving gelukkig maken… niet maakbaar maar gelukkig, als we nou eens voor elkaar gaan zorgen, hoe keert die samenleving dan om naar jou.
Deze tijd hunkert naar nieuwe waarden, naar een nieuwe moraal, die we nu hebben is een strategie, een marketinginstrument – het beïnvloedt de gemoedstoestand als de geur van een kapperszaak.
Met wegen van rubber kunnen we rijden met stenen wielen.
De mens centraal…. We moeten ons ontdoen van de spiegel, en weer de bodem zien in de vijver, de beek, het geheel.
Hemelse crisis 